Galeria "Młynarska" - Warszawa 1988 - Wstęp do katalogu wystawy
Dominującym motywem w twórczości Ireneusza Jankowskiego jest pejzaż. Gdy zapytałam twórcę dlaczego na żadnym z jego płócien nie pojawia się człowiek, odpowiedział: „Niewiele już jest takich miejsc, gdzie przyroda może stanowić o sobie. Natura bez człowieka istnieje śmielej i intensywniej, broniąc się swym własnym pięknem". W swym malarstwie autor dąży do syntezy. Dla wyrażenia piękna przyrody poszukuje form prostych, a przy tym dynamicznych. Ta powściągliwość w doborze środków artystycznego wyrazu powoduje, że jego obrazy „odrealniają się" i stają się niemal abstrakcyjne. Na niektórych płótnach dominuje płaska plama, kolor jest zdecydowany, mocny, bez półtonów. W innych pojawia się wyraźna tendencja do rozbicia plamy walorowe, dzięki czemu artysta osiąga efekt świetlistości, a obraz nabiera przestrzeni. Twórca posługuje się zdecydowanymi formami, często obwiedzionymi delikatnym konturem, wprowadzając kontrast w układzie form i barw, co powoduje, że oglądając jego prace można mieć skojarzenia ze sztuką witrażową. Ireneusz Jankowski, jak sam twierdzi, nie skończył jeszcze swych poszukiwań twórczych. Jaki będzie ich efekt - pokażą następne wystawy.
Warszawa, listopad 1988
Małgorzata Cimek
Tekst z katalogu do wystawy w Galerii „Młynarska” – Warszawa 1988 rok.